Visio: Pani Creo (I)

- 218. Zapamiętaj tę liczbę. Jestem częścią Ciebie Gabrielu. Czymś dawno zagubionym.

Tchnieniem i wykonawcą Woli.

Zwieńczeniem każdego Twojego dzieła.  - Jej aksamitny, ciepły głos wybrzmiewał w ciemnościach świątyni. Wbijała we mnie swoje ślepia, leżąc na marmurowym ołtarzu. Nawet z drugiego końca kościoła poczułem na sobie jej błękitny, kryształowy wzrok. Wspaniale współgrał z zimnym powiewem wiatru.

Powolnym krokiem zbliżałem się w stronę mojej Walkirii. Stąpałem pośród połamanych ławek, popękanych podłóg oraz rozbitych witraży. Odpalając papierosa zapytałem.

- Gdzie jesteśmy? 

- To miejsce było święte. Ale musiałam je zniszczyć aby postawić nową świątynie. Zbudować nowy porządek. Należę do tego miejsca , zawsze możesz mnie tutaj znaleźć.

Kilka leniwych kroków i ołtarz jest na wyciągnięcie ręki.

Pierwszy schodek. - Dzwon zaczyna wybijać pełna godzinę.

Drugi. - Wypuszczam papierosowy dym i rzucam niedopałek pod nogi.

Trzeci. - Ściągam kaptur a mojej twarzy dotykają już zimne dłonie.

A zaraz po tym wilgotne, rozgrzane usta dotykają moich.

Tak łapczywie ich kosztowała.

W momencie gdy niemal wgryzała się w moją wargę, rozdarłem jej szaty.

Cicho szeleszcząc zsunęły się po jej bladej skórze.

Ponownie usiadła na ołtarzu i przyciągnęła mnie bliżej.

Wyciągnąłem sztylet z tylnej kieszeni i rozciąłem swój palec.

Krwią naznaczyłem na jej piersi symbol nieśmiertelnego węża.

Uroborosa.

Z zakamarków dobiegło wyraźne syczenie, a po chwili wijące się stworzenie wpełzło na krzyż, stojący zaraz za nami.

Cały świat wydawał się drżeć przed aktem Woli. Lodowaty chłód jej oczu zastąpił żywy ogień.

Ostrze wysunęło się z dłoni i upadło hałaśliwie, a ona jęknęła.